“ถ้าไม่ช่วยกันเอง แล้วใครจะมาช่วยเรา” เสียงสะท้อนของคนในชุมชนริมทางรถไฟสายท่าเรือ เขตคลองเตย บ่งบอกอะไร ถ้าไม่ใช่กำลังสื่อถึง “ความไร้ประสิทธิภาพของรัฐบาล”
สแลน หรือ ตาข่ายกรองแสงสีเขียวถูกกั้นเป็นอาณาเขต ไม้พาเลทปูเป็นเตียงก็ซื้อหาด้วยทุนรอนของชุมชน วัยรุ่นและคนในชุมชนนี่แหละที่ช่วยกันตอกไม้ ช่วยกันสร้างขึ้น ขณะที่เต็นท์ก็หยิบยืมมาจากโรงเรียนในละแวกนี้
นี่คือสภาพของจุดพักคอย ของผู้ติดเชื้อในชุมชนคลองเตย ที่คนในชุมชนคิดกันเองและทำกันขึ้นเองอย่างตามมีตามเกิด ด้วยเล็งเห็นว่าถ้าหากปล่อยให้ผู้ติดเชื้อ ซึ่งหาเตียง หาโรงพยาบาลไม่ได้สักทียังอยู่กับบ้าน ยังอยู่กับชุมชนต่อไปอาจทำให้เกิดการแพร่เชื้อติดต่อไปสู่คนอื่นๆได้ เนื่องจากสภาพของชุมชน เป็นชุมชนแออัด ง่ายต่อการติดต่อ
จึงเกิดการสร้างจุดพักเพื่อแยกผู้ป่วยออกมาคอยโรงพยาบาลมารับตัวต่อไป
ตะวัน พงศ์แพทย์ ช่างภาพคณะก้าวหน้า เดินทางไปสำรวจจุดดังกล่าว พบว่าสนามกีฬาใต้ทางด่วนของชุมชนริมทางรถไฟท่าเรือ คลองเตย ถูกแปรสภาพเป็นจุดรองรับผู้ป่วย ซึ่งคนในชุมชนช่วยกันสร้างขึ้นมาเอง และยังรอหน่วยงานรัฐที่เกี่ยวข้องเข้ามาดูแลช่วยเหลือ
นี่ไม่ใช่โรงพยาบาลสนาม เพราะไม่ได้มีหมอ ไม่มีพยาบาล ไม่มีหยูกยาใดๆ เป็นเพียงจุดที่แยกตัวผู้ป่วยออกมา ในวันที่ผู้ป่วยยังหาเตียงและโรงพยาบาลไม่ไดเท่านั้น
และแน่นอนว่ายังต้องการความช่วยเหลือดูแลอย่างถูกต้องต่อไป